— Panie mój, przecież ukończyłeś smoka — rzekła królowa Ketriken...

wszyscy myślą, że to dno. ale na dnie tak nie wieje...

— Mó-
wiłeś, że tego właśnie musisz dokonać. Ukończyć smoka.
— Rzeźbienie skończone — przyznał król Szczery. — Ale smok jeszcze nie
jest gotowy. — Potoczył po nas wzrokiem, trudno mu było znaleźć słowa, które
by przed nami odsłoniły prawdę. — Powierzyłem mu wszystko. Zostawiłem sobie
tylko tyle, by moje serce pamiętało, jak bić, a oddech ożywiał ciało. Podobnie
uczyniła Pustułka. Tę resztę również mu oddamy. Lecz to wszystko za mało.
Wolno uczynił krok, wsparł się o smoka. Tam, gdzie dotknął kamienia, na skó-
rze bestii pojawiła się barwa. Turkus obrzeżony srebrem; łuski błysnęły niepewnie w promieniach słońca. Czułem, jak Moc przepływa od mego króla do smoka. Zu-pełnie jakby inkaust wsiąkał w arkusz pergaminu.
— Królu Szczery! — zawołałem, by go ostrzec.
Z jękiem uwolnił się od swego dzieła.
— Nie obawiaj się, Bastardzie. Nie pozwolę mu wziąć zbyt wiele. Nie od-
dam mu swego życia bez potrzeby. — Uniósł głowę, powiódł po nas wzrokiem.
640
— Dziwne — rzekł cicho. — Czy tak się czuje człowiek skażony kuźnicą? Pa-mięta, co czuł niegdyś, lecz już czuć nie potrafi? Moje strachy, miłości, smutki. . .
wszystko powierzyłem smokowi. Nic sobie nie zatrzymałem. I wszystko to za
mało. Za mało.
— Panie mój, królu — odezwała się Pustułka ochrypłym głosem. Nie było
w nim okruszyny nadziei. — Będziesz musiał wziąć Bastarda Rycerskiego. Nie
ma innego sposobu. — Jej oczy, niegdyś tak błyszczące, przypominały teraz dwa
matowe otoczaki. Spojrzała na mnie. — Byłeś gotów ofiarować całe swoje życie
— przypomniała.
Pokiwałem głową.
— Jeśli nie zabierzecie na tron mojego dziecka — dodałem. Zaczerpnąłem
głęboko powietrza. Teraz dysponowałem swoim życiem. — Królu mój, nie pragnę
już zawierać umowy. Jeśli moje życie potrzebne ci do napełnienia smoka, weź je, proszę.
Król Szczery słaniał się na nogach.
— Dzięki tobie prawie mogę znowu czuć. — Uniósł srebrny palec, wycelował
go oskarżycielsko, lecz nie we mnie, tylko w Pustułkę. Słowa padające z jego ust ciężkie były niczym kamień, z którego wyrzeźbił smoka. — Powiedziałem raz.
Więcej o tym nie wspominaj. Zabraniam. — Wolno opadł na kolana, potem usiadł
obok rzeźby. — Niech licho porwie nasiona kopytnika — mruknął. — Zawsze
przestają działać, kiedy człowiek najbardziej ich potrzebuje.
— Powinieneś odpocząć, panie — odezwałem się głupio. Przecież król Szcze-
ry i tak nie mógł zrobić nic innego. Właśnie w ten sposób działają nasiona kopytnika. Gdy ich działanie mija, człowiek jest do cna wyczerpany. Wiedziałem o tym aż nazbyt dobrze.
— Odpocząć — powtórzył gorzko, łamiącym się głosem. — Tak. Odpocząć.
Powinienem być wypoczęty, gdy żołdacy brata poderżną mi gardło. Powinienem
być wypoczęty, gdy krąg Mocy Władczego przybędzie zawładnąć moim smo-
kiem. Wiedz o tym, Bastardzie. Właśnie tego pożądają. Oczywiście, nie uda im
się go ożywić. Tak sądzę. . . — zbłądził gdzieś myślami. — Choć może. . . ? —
szepnął najlżejszym tchnieniem. — Jakiś czas byli ze mną powiązani Mocą. Może
moja śmierć wystarczy, żeby zdołali opanować smoka? — Na jego ustach pojawił
się cień smutnego uśmiechu. — Książę Władczy jako smok. Sądzicie, że z Koziej
Twierdzy zostanie kamień na kamieniu?
Pustułka przysiadła na piętach, skuliła się, przyciągając twarz do kolan. Od-
niosłem wrażenie, że usłyszałem szloch, ale kiedy wolno opadła na bok, twarz
miała spokojną i nieruchomą, oczy zamknięte. Była martwa, a może zasnęła snem
człowieka wyczerpanego używaniem nasion kopytnika. Po tym, co usłyszałem od
króla Szczerego, zdawało się to nie mieć większego znaczenia. Król także położył
się na zimnym, pokruszonym kamieniu. Zasnął obok swego smoka.
641
Królowa Ketriken usiadła przy małżonku. Podciągnęła kolana pod brodę, wsparła na nich głowę i zapłakała. Nie cicho. Zdawało się, że jej rozdzierający szloch obudziłby nawet kamiennego smoka. Wiedziałem, że nie potrafię królowej
ulżyć w rozpaczy.
Spojrzałem na trefnisia.
— Chyba powinniśmy im przynieść pledy — zaproponowałem bezradnie.
— Oczywiście. Trudno o właściwsze zadanie dla proroka i jego katalizatora.
Podał mi rękę. Dotyk odnowił i wzmocnił łączącą nas więź Mocy. Gorycz.
Gorycz płynęła w trefnisiu z każdą kroplą krwi. Królestwo Sześciu Księstw prze-
gra wojnę. Świat stoczy się w przepaść.
Poszliśmy po koce.
39. UMOWA
Gdy odwołamy się do wszystkich dostępnych zapisków, staje się oczywiste,
iż w gł ˛
ab Królestwa Sześciu Księstw, do Jeziora Smolnego, dotarto nie więcej
niż dwadzieścia szkarłatnych okrętów, a zaledwie kilka popłynęło dalej, do Kupieckiego Brodu. Minstrele każ ˛
a nam wierzyć, iż było ich znacznie więcej, że na
ich pokładach pojawiły się setki Zawyspiarzy. W pieśniach wybrzeża Rzeki Koziej i Winnej spływały tego lata krwi ˛
a i blaskiem czerwonych płomieni. Nie należy
winić pieśniarzy. Rozpacz i koszmar tamtych dni nie powinny się nigdy zatrzeć w ludzkiej pamięci. Jeśli minstrel musi wyostrzyć prawdę, by pomóc nam zapamiętać j ˛
a w całości, pozwólmy mu to uczynić i nie mówmy, że skłamał. Prawda
często jest obszerniejsza niż fakty.

* * *
Tego wieczoru Wilga wróciła z trefnisiem. Nikt jej nie pytał, dlaczego już nie
trzyma warty. Nikt nie proponował, byśmy uciekali z kamieniołomu, nim zosta-
niemy osaczeni przez wojska księcia Władczego. Mieliśmy zostać, podjąć walkę.
W obronie kamiennego smoka.
Mieliśmy ponieść śmierć. Nadciągała nieuchronnie. Żadne z nas tego nie kwe-
stionowało.
Gdy wyczerpana płaczem królowa Ketriken zapadła w sen, zaniosłem ją do

— Panie mój, przecież ukończyłeś smoka — rzekła królowa Ketriken...

wszyscy myślą, że to dno. ale na dnie tak nie wieje...

v