– Tak, kim jesteście? – Wkrótce się pan dowie...

wszyscy myślą, że to dno. ale na dnie tak nie wieje...

Po tych słowach wszyscy weszli do środka, a gdy tylko ostatni zamknął za sobą drzwi, Ster-
nau pytał dalej:
– Czy jest pan sam, senior?
– Tak.
– Nikt nie może nas słyszeć?
– Nie, nikt.
– To i dobrze, bo mam do pana prośbę – powiedział Sternau spokojnie, co uspokoiło Hilario.
– Czy nie zechciałby pan raczej powiedzieć, kim jesteście? – spytał.
– Dowie się pan, prosimy tylko o szczerą odpowiedź na nasze pytania. Proszę mi powie-
dzieć, czy nie był pan przypadkiem uprzedzony o naszym przybyciu?
– Nie, kto miał to uczynić?
– A czy wczoraj nie przybył tutaj pewien mężczyzna z kobietą.
– Nie.
– Nazywa się Kortejo.
– Nie znam tego nazwiska, żyję nauką i leczeniem, polityka mnie nie interesuje.
– A skąd pan wie, że nazwisko to związane jest z polityką? Nie próbuj nas senior dalej oszu-
kiwać, wiemy, że prowadzisz ożywioną korespondencję z wszystkimi politykami w kraju.
Hilario zląkł się, skąd ten Sternau o tym wiedział.
– Myli się pan – zaprzeczył energicznie. – Nigdy nie słyszałem o żadnym Korteju.
– Czyli, że Kortejo i jego córka nie ukrywają się tutaj?
– Nie.
– Na pewno nie przebywają w podziemiach?
– Nie. W ogóle, jakim prawem wtargnął pan do mego mieszkania i zadaje tego typu pytania.
Wezwę pomoc?
– To się panu nie opłaci.
53
– To czego chcecie ode mnie?
– Ma nam pan wydać Korteja i jego córkę.
– Ja nic o nich nie wiem.
Sternau stracił cierpliwość, złapał Hilario za gardło i ścisnął tak mocno, że zakonnikowi
oczy wyszły na wierzch, ale zrozumiał, że to nie przelewki, bo wystękał:
– Ja... chcę...
Sternau zwolnił uścisk.
– Zatem oboje są tutaj?
– Tak.
– Gdzie?
– W podziemiach.
– Nie chce pan chyba powiedzieć, że są zamknięci?
– Tak, są mymi więźniami. Sternau przypatrzył się mu uważnie.
– Mówi pan prawdę?
– Tak senior. Nie wiem kto panu to wszystko powiedział, ale skoro już wiesz, to powiem, że
Kortejo jest moim wrogiem. Przypadkiem chciał znaleźć u mnie schronienie, ale tak napraw-
dę wpadł w moje ręce. Zamierzam go trochę pomęczyć, a potem wydam Francuzom.
– Lepiej pan zrobi wydając go nam.
– Co z tego będę miał?
– Myśli pan o zapłacie? Może się to panu nie opłacić. Pytam krótko, wyda nam pan ich?
Macie senior minutę do namysłu.
– Jestem gotów! Pozwól mi pan tylko zawołać mego bratanka, on pilnuje więźniów i ma
klucze – powiedział zgodny nagle Hilario, po czym zastukał w ścianę.
Po chwili zjawił się Manfredo i pełnym ciekawości, a zarazem strachu wzrokiem zmierzył
przybyszów.
– Panowie przybyli po naszych więźniów – powiedział Hilario.
– Kim są?
– To nie powinno cię interesować. Czy jest droga wolna?
– Raczej tak.
Hilario sięgnął po latarkę.
– Dla bezpieczeństwa i pewności – wtrącił Sternau – jeden z panów pójdzie przodem, a dru-
gi z tyłu. Pierwszy będzie zakładnikiem, jeżeli coś złego się wydarzy, roztrzaskamy mu gło-
wę.
Stało się jak przewidział Hilario. Gdy dotarli w podziemiach do piwnicy, której drzwi obite
były blachą stanął, odsunął dwie zasuwy i powiedział do bratanka:
– Daj klucz!
– Czy tam są Kortejowie? – spytał Sternau.
– Nie, w następnym.
Manfredo otworzył zamek i odsunął się na bok, by przepuścić pozostałych. Hilario szedł
przodem. Nikt nie zauważył, że przeciwległe żelazne drzwi nie są domknięte. Zanim cokol-
wiek zauważyli, zakonnik skoczył naprzód i zatrzasnął je za sobą. W tym samym momencie
usłyszeli z tyłu taki sam odgłos. To Manfredo wykonał polecenie stryja. Znaleźli się w po-
trzasku, a na dodatek w zupełnych ciemnościach.
– Do stu tysięcy diabłów! Jesteśmy uwięzieni! – zaklął Helmer.
– Uff! – westchnął Apacz.
Bawole Czoło strzelił w stronę drzwi.
– Co mój brat czyni? – spytał Sternau.
– Chcę roztrzaskać zamek!
– To na nic, zasuwy są zbyt mocne. Wyjął z kieszeni zapałki. W ich świetle ujrzeli mglistą
smugę wydobywającą się spod drzwi i poczuli silny, duszący zapach.
54
– Chcą nas otruć! – krzyknął Helmer. – Wpuszczają jakiś gaz!

– Tak, kim jesteście? – Wkrótce się pan dowie...

wszyscy myślą, że to dno. ale na dnie tak nie wieje...

v