— I było?— Nie — odparła Bridget...

wszyscy myślą, że to dno. ale na dnie tak nie wieje...

— O tyle, o ile mogłyśmy to stwierdzić.
— Ale może panna Elwira dalej tak myślała?
— Może, ale więcej o tym nie mówiła.
— Jednak uważa pani, że kogoś się obawiała?
— Nie sądziłam tak wtedy, ani nie dostrzegłam niczego. Dopiero później, tutaj.
— A co z tym chłopcem, z Gwidonem?
Bridget zachichotała:
— Strasznie się napalał na Elwirę.
— A pani i przyjaciółka wyznaczały mu spotkania?
— Cóż, nie mam nic przeciw temu, żeby powiedzieć panu — zastanowiła się Bridget. — Ostatecznie jest pan policjantem. Dla pana to nie są ważne rzeczy, więc mam nadzieję, że zrozumie pan. Hrabina Martinelli była okropnie surowa, a przynajmniej tak się jej wydawało. A my oczywiście miałyśmy różne sztuczki i sposoby. Byłyśmy solidarne. Jasne?
— I kłamałyście jak z nut?
— Obawiam się, że tak. Ale co można poradzić, gdy ktoś jest tak podejrzliwy?
— Więc spotykałyście się z Gwidonem. A on groził Elwirze?
— Och, nie wydaje mi się, że na serio.
— A może był jeszcze ktoś, z kim się spotykała?
— Och… to… nie wiem.
— Proszę mi powiedzieć, panno Bridget. To może być życiowa sprawa.
— Tak. Rozumiem. No więc był jeszcze ktoś. Nie wiem kto, ale była nim zajęta naprawdę. Śmiertelnie poważnie. Uważam, że to było coś wyjątkowego.
— Spotykała się z nim?
— Chyba tak. Mówiła, że spotyka się z Gwidonem, ale to nie zawsze był on. Czasem ten drugi.
— Nie przychodziło pani do głowy, kto to był?
— Nie — głos dziewczyny zabrzmiał odrobinę niepewnie.
— Czy nie mógł to być ten rajdowiec, Ladislaus Malinowski?
Bridget gapiła się na niego dobrą chwilę:
— Więc pan wie?
— Mam rację?
— Myślę, że tak. Wycięła jego fotografię z gazety. Trzymała ją w szufladzie pod pończochami.
— A może to tylko idol z ilustracji w czasopiśmie?
— Możliwe, ale nie wydaje mi się.
— Spotykała się z nim tu, w kraju?
— Nie wiem. Widzi pan, nie wiem, co robiła naprawdę od czasu powrotu z Włoch.
— Przyjechała do Londynu, do dentysty — podsunął jej Tata. — Tak przynajmniej twierdziła. Zamiast tego poszła do pani. Zadzwoniła do pani Melford z jakąś historią o starej guwernantce.
Bridget zachichotała cicho.
— To nie była prawda, co? — zapytał nadinspektor śmiejąc się. — Dokąd poszła w rzeczywistości?
Bridget zawahała się i wreszcie powiedziała:
— Pojechała do Irlandii.
— Do Irlandii? Po co?
— Nie powiedziała mi.
— Wie pani, dokąd pojechała w Irlandii?
— Dokładnie nie. Wspomniała nazwę. Bally coś. Chyba Ballygowlan.
— Rozumiem. Jest pani tego pewna?
— Widziałam ją z daleka na lotnisku Kensington. Leciała Aer Lingus.
— Kiedy wróciła?
— Następnego dnia.
— Także samolotem?
— Tak.
— Jest pani całkiem pewna, że wróciła samolotem?
— Przypuszczam, że tak.
— Wzięła bilet powrotny?
— Nie. Pamiętam, że nie.
— Mogła więc wrócić inną drogą?
— Tak. Zapewne.
— Mogła wrócić, na przykład, Irlandzkim Ekspresem?
— Nie mówiła o tym.
— Ale nie mówiła również, że przyleciała samolotem?
— Nie — zgodziła się Bridget. — Ale po co miałaby wracać statkiem i pociągiem, zamiast przylecieć?
— Cóż, jeżeli dowiedziała się wszystkiego i nie musiała się zatrzymywać, mogła pomyśleć, że prościej będzie wrócić nocnym pociągiem.
— No cóż, mogło się lak zdarzyć. Davy uśmiechnął się lekko:
— Młocie damy nie wyobrażają sobie dzisiaj, że można podróżować inaczej, jak tylko samolotem.
— Rzeczywiście — zgodziła się Bridget.
— W każdym razie wróciła do Anglii. Co się zdarzyło potem? Przyszła do pani, czy zadzwoniła?
— Zadzwoniła.
— O jakiej porze?
— Chyba rano. Tak, musiała być jedenasta lub dwunasta.
— I co powiedziała?
— Spytała czy wszystko było w porządku.
— A było?
— Nie, nie było, ponieważ pani Melford zadzwoniła, a mamusia odebrała telefon i sytuacja zrobiła się kłopotliwa i nie wiedziałam, co mówić. Więc Elwira oświadczyła, że nie przyjdzie na Onslow Square, tylko zatelefonuje do kuzynki Mildred i spróbuje wymyślić jakąś historię.
— I to wszystko, co pani jest w stanie sobie przypomnieć?
— To jest wszystko — odparła Bridget z pewną powściągliwością. Myślała o panu Bollard i bransoletce. Tego na pewno nie zamierzała opowiedzieć nadinspektorowi. Tata wiedział dobrze, że zataiła coś przed nim. Mógł mieć tylko nadzieję, że to nic mającego związek z jego śledztwem. Zapytał znowu:
— Uważa pani, że przyjaciółka obawiała się kogoś lub czegoś?
— Tak.
— Wspominała o tym, a może pani napomknęła jej?
— Zapytałam ją otwarcie. Najpierw zaprzeczyła, a polem przyznała, że jest przestraszona. I wiem, że była — ciągnęła Bridget gwałtownie. — Była w niebezpieczeństwie. Była o tym przekonana. Ale dlaczego, tego nie wiem.
— Pani przekonanie w tej kwestii jest związane z owym właśnie rankiem, kiedy panna Blake wróciła z Irlandii?
— Tak. Wtedy się upewniłam.
— Tego ranka, kiedy mogła wrócić Irlandzkim Ekspresem?
— Nie uważam tego za prawdopodobne. Czemu pan jej nie zapyta?
— Pewnie w końcu to zrobię. Nie chcę jednak zwracać uwagi na ten punkt. Nie w tej chwili. To mogłoby się stać dla niej jeszcze bardziej niebezpieczne.
Bridget otworzyła szeroko oczy.
— O czym pan myśli?
— Pani może tego nie pamiętać, ale tej nocy, a raczej wcześnie rano, obrabowano Irlandzki Ekspres.
— Uważa pan, że Elwira lam była i nie powiedziała mi ani słowa?
— Zgadzam się, że to nieprawdopodobne — rzekł Tata — ale przyszło mi na myśl, że zobaczyła coś, czy kogoś, lub zdarzył się jakiś incydent, związany z Irlandzkim Ekspresem. Mogła ujrzeć kogoś znajomego i dzięki temu znalazła się w niebezpieczeństwie.