– Czego ta dziewczyna chce ode mnie? – zaniepokoił się i postanowił urwać rozmowę...

wszyscy myślą, że to dno. ale na dnie tak nie wieje...

Jednak panienka po kilku chwilach odezwała się znowu:
– Mówi pan, że potrzebna jest mi niańka. A proszę sobie wyobrazić, że codziennie o
zmierzchu wracam na Żoliborz zupełnie sama. Najgorszymi dzielnicami. Z początku się ba-
łam, ale cóż mam robić. Nie stać mnie na tramwaj.
Murek milczał.
– Czy pan, jak deszcz ustanie, też idzie na Żoliborz? – zapytała.
– Nie.
– Ale bywa pan tam często?
– Po co?... Wcale nie bywam.
– Myślałam... Pan tam nie ma krewnych?
Spojrzał na nią zdumiony:
– A cóż to panią, do cholery, obchodzi?... W ogóle nie mam żadnych krewnych. Jestem
sam jak palec.
– To dziwne.
– A skąd to pani przyszło do głowy?
– Tak – zawahała się. – Może mi się zdawało, że widziałam pana w tamtych stronach...
Czy pan nie ma siostry?
Potrząsnął przecząco głową. Tak szeroko otworzyła oczy, jakby zakomunikował jej jakąś
niezwykłą, rewelacyjną wiadomość.
– Nie ma pan siostry zamężnej z majorem?
Wybuchnął śmiechem:
– Nie, panieneczko. Teraz to widzę, że mnie pani bierze za kogoś innego.
Wydawała się bardzo speszona. Milczała czas dłuższy, wreszcie powiedziała tonem sen-
tencji bez żadnego związku z tematem:
– Najohydniejszą rzeczą na świecie jest kłamstwo.
Rozśmieszyło to Murka jeszcze bardziej:
– Niby z tym majorem i z tą siostrą? Przysięgam Bogu, że nie łżę. Czy zdaje się pani, że
każdy włóczęga i oberwaniec musi być szwagrem majora?...
103
– Wcale nie – odpowiedziała w zamyśleniu. – Ale pan nie jest zwykłym włóczęgą.
– Tylko czym? – zapytał ironicznie. – Na maskaradę idę?
– Niekoniecznie na maskaradę. Harun al Raszyd nie dla zabawy przebierał się za nędzarza.
– Harun al Raszyd szukał wśród nędzarzy prawdy, a nie chleba.
Panienka przymrużyła oczy i uśmiechnęła się filuternie:
– A widzi pan. Wiedziałam, że pan nie jest zwykłym włóczęgą!
– Bo co?
– Bo tylko człowiek inteligentny może wiedzieć o Harunie al Raszydzie, co wie pan.
Teraz Murek szczerze się zdziwił jej sprytowi. Od razu wydała mu się ciekawsza:
– Można też być byłym inteligentem – powiedział. – Myli się pani, sądząc, że wśród włó-
częgów i wszelkich wyrzutków społeczeństwa nie ma takich ex inteligentów. Ciekaw tylko
jestem, z czego pani wywnioskowała, że kiedyś tam czegoś się uczyłem? Bo chyba nie z mo-
jej nieogolonej twarzy ani z tych łachów.
– Ach – odpowiedziała lekko. – Nie sądzi się ludzi z powierzchowności.
– Tylko jak?
– Trzeba patrzeć głębiej.
– Znaczy, być jasnowidzem? – zadrwił.
– A jakby jasnowidzem – przytaknęła.
– Bajeczki, droga pani! No, deszcz już prawie nie pada. Do widzenia. Na mnie czas.
– Chwilę! – zatrzymała go. – Czy pan się naprawdę śpieszy? Bo jeżeli... Jeżeli nie, to niech
mnie pan odprowadzi na Żoliborz.
– Po co?
– Będę się czuła bezpieczniej.
– Chce mnie pani na niańkę?
– Tak – potwierdziła poważnie.
Murek w zakłopotaniu przestępował z nogi na nogę:
– Śmieszna z pani dziewczyna. I bardzo lekkomyślna. Idąc prosto, trzeba przechodzić
przez plac Nędzy i przez puste tereny pod Cytadelą. Wybierać sobie na niańkę przygodnie
spotkanego oberwusa, to chyba dość naiwne.
– Dlaczego?
– Tego już pani nie będę mówić.
– A pójdzie pan?
– Mogę pójść – zgodził się obojętnie.
– To cudownie. Bardzo panu dziękuję, bardzo.
– Przecież mówiła pani, że zawsze chodzi sama i nigdy nie odczuwa obawy?
– Ale wolę iść z panem.
– Jeszcze spotka pani kogoś znajomego i trzeba będzie wstydzić się takiego towarzystwa –
dodał tonem perswazji.
– O, to mnie nie obchodzi – zapewniła prędko.
Szli w milczeniu przez kilka minut. Gdy mijali latarnie, Murek z ukosa przyglądał się pro-
filowi swej towarzyszki. Przypominała jakiś bardzo egzotyczny kwiat. Była nawet dość ładna,
chociaż zupełnie nie w typie Murka. A najdziwniejsze, że nie wyglądała na agresywną ani
nawet odważną.
– Jakie to dzisiaj panny – rozmyślał. Taka młodziutka i daje sobie radę. Ba, nie wieje od
pierwszego lepszego, ale jeszcze się mu nrzuca.
Minęli zabudowane dzielnice i szli tu prawie po ciemku. Pod nogami chlupotały kałuże.
– Powiedział pan, że nie ma pan krewnych – odezwała się panienka. – Więc jest pan zu-
pełnie samotny?
– Zupełnie.
– To musi być bardzo przyjemnie.
104
– Jak dla kogo.
– I nie ma nikogo, o kim by pan myślał, za kim by tęsknił?
– O, to inna rzecz – powiedział po chwili wahania.
Dziewczyna westchnęła:
– Rozumiem. Pan się kocha?
– Czy to też jasnowidzenie? – zaśmiał się nieszczerze, zaskoczony.
– Tak. Kocha się pan nieszczęśliwie.
– O?
– Tak, nieszczęśliwie.
– Niby dlaczego nieszczęśliwie?...
Zatrzymała się i powiedziała z namysłem:

– Czego ta dziewczyna chce ode mnie? – zaniepokoił się i postanowił urwać rozmowę...

wszyscy myślą, że to dno. ale na dnie tak nie wieje...

v