wszyscy myĹlÄ , Ĺźe to dno. ale na dnie tak nie wieje...
Chlubnie kieruje tym polskim żywiołem, który coraz większe zdobywa tam obywatelstwo, czeć, uznanie jako żywioł odznaczajšcy się wykształceniem i prawociš.W Czerniowcach jest willa zmarłego niedawno Urbańskiego, który będšc za życia zwolennikiem sztuk pięknych, zapisał jš testamentem krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych.
Oprócz Polaków wiele tu jest Niemców, Rusinów, Rumunów, Żydów; miasto jest mniej więcej poliglotyczne; po polsku jednak można się wszędzie rozmówić, w urzędach, w magazynach, na ulicy, z ludem, tak w miecie jak i w okolicy.
Po drodze z Czerniowiec do Białej Krynicy wie zwana H1 i-b o k š, leżšca w głębokim parowie, jest tak cudownš, iż prawie zdumiewa oczy. Zasiedlona przez Rusinów, odznacza się również pięknociš ludu.
Za Hlibokš w niedalekiej przestrzeni leży stacja Czerepkow-c e, skšd włanie dojeżdża się do Białej Krynicy.
Zatrzymawszy się chwilę w Czerepkowcach najšłem konie do Białej Krynicy. Przejeżdżajšc przez rzekę Seret, którš w bród się przebywa, już dostrzegłem rosyjskie tak zwane powózki, czyli wozy o jednym koniu w duhę zaprzężonym. Widok ten wzbudził we mnie pewne zdziwienie, którego od dawna nie dowiadczałem. Wonica, który mię włanie wiózł, zaczšł krzyczeć: Lipowany! Lipowany! Tym bowiem imieniem zwš wszędzie tutaj wszystkich Rosjan, czyli jak mówiš kacapów, zamieszkałych na Bukowinie.
Minšwszy parę wiosek rusińskich po drodze, już się z daleka na obszernej równinie spostrzega cerkwie wyniosłe; w takim zamożnym pozorze - niezwykłym sš tu zjawiskiem.
Przed Białš Krynicš jedzie się stepem dziewiczym bez drogi, kędy się komu podoba. Jest to obszerna tak zwana tołoka lub tłoka, na której bydło się pasie, chodzšc po niej, gdzie oczy wiodš. Widok i
20
Jest to rozległe sioło liczšce 4 000 mieszkańców, ale tak dalece od wszystkich innych odmienne, tak osobliwe, że każdemu, kto tylko doń wstšpi, zdaje się, jakoby był przeniesiony w okolice Moskwy. Domy zbudowane [sš] w stylu wielkorosyjskim i wszystkie szczytami (tj. bokiem) zwrócone do ulicy.
LUD
Ru Węgierska
"Ugorskš" a raczej Uhorskš Rusiš zowie się Ru Węgierska, tj. ta częć podkarpacka Węgier, którš zamieszkujš Rusini, a której nie należy brać za jedno ze Słowacjš, tj. z hrabstwami zachodnimi, w których mieszkajš Słowacy.1
Najwięcej Rusinów żyje w hrabstwie użhorodzkim, czyli po madziarski Ungwarskim; kto by w Warszawie był osobicie obeznany z tš Rusiš, niewierny, ale znamy takš osobę w Moskwie; jest to pan Wiktor Kimak, inspektor VI gimnazjum, były redaktor czasopisma "wiat", które wychodziło w Użhorodzie2.
I. Szaraniewicz (w rozprawie Zaczštki słowiańskie u stoku Karpat3) mówi, że po upadku Awarów za Karola Wielkiego, a przed wtargnięciem Madziarów, południowo-wschodnie stoki Karpat zajęli Boł-garowie, nim pocišgnęli póniej na południe. I dzisiaj tzw. Dolniacy (Dolyszniaky) mieszkajš u podnóża południowych stoków Karpat w komitacie szatmarskim i w dolnych częciach komitatu ungwar-skiego, którzy zmianš szczo na szto w wymowie zdradzajš swe pochodzenie bułgarskie.
Od lewego brzegu Popradu, daleko za jego wyłomem sięgała Ru Halicka, która w XII wieku oddzieliła się od W. Ks. Kijowskiego. W Osturni za Popradem dzi jeszcze mieszkajš górale Rusini niczym innym od polskiej braci nie różnišcy się, tylko ruskš słów wymowš.
1 "Wędrowiec" 1880 nr 10 s. 160.
2 Nasz Słownik geograficzny Królestwa Polskiego [T. 15 Warszawa 1880-1902
s. 561] obejmuje Ru Uhorskš.
I. Sznrnnicwiez Zaczštki słowiańskie u stoku Karpat. Lwów 1870 s. 14-15.
Pochodzenie i siedziby Hucułów1
Hucułowie, mieszkańcy pogórza karpackiego na Pokuciu i Bukowinie w czasach dawnego Księstwa Halickiego, i na południowej pochyłoci Karpat w Węgrzech, sš ostatnimi szczštkami koczowniczych narodów dawnych czasów, więc też wedle dowodów językowych <^narzeczowych^> i wedle dziejów południowo-ruskich - potomkami starożytnych Uzów. Go się tyczy pierwiastku i powagi imienia Hucuł, jest ono, nie baczšc na niektóre przypadkowe podobne dwięki w południowo-ruskim narzeczu, istotnie obcym, skšdinšd i póniej do Słowiańszczyzny naniesione i przyjęte2. Inaczej się z nim .spaja w samym huculskim narzeczu, wyzffam znacznie udatnego dzielnego męża; (porównaj uzko-pieczeniewskie nazwy osób: Ucah, Ucak, Ucar, Arbuc). Albowiem rozbierajšc wedle prawideł narzecza ruskiego wyraz Hucuł, znajdziemy inne składu jego pierwiastkowego poczštki. Gdyż h jest południowo-ruskim przydechem, równie jak i wsuwajšce się w wszędzie przed samogłoskami, na przykład: horich, worich - orzech; ul jest czšstkš (articulus) wołoskš czyli rumuńskš, jak np.: Turkul - Turek, Niamcul - Niemiec. Pozostajšcym więc pierwotnym korzeniem jest uc, a w korzeniu tym skrywa się pamiętna nazwa narodu (uc, uz) powtarzajšca się w formach: Ozi, Jezi - Uzi.
1 Jan Dalibor Vahylevye Huculope, obyvatele \ychodnjho pohorj karpatskeho.
"Ćasopis Ćeskeho Museum" 1838 z. 4 s. 475-486. [Fragmenty artykułu. W tłu
maczeniu O. Kolberga z oryginału czeskiego wprowadzono niewielkie zmiany
stylistyczne.]
2 Podług wykładu Ł. Gołębiowskiego (Lud polski... s. 13) nazwa Hucuł pochodzi
od czasosłowa koczować, w znaczeniu: pasterski żywot wieć, co z czasem prze
mieniło się w: Koczu! - Hucuł. Ale ten wykład, bez żadnego uzasadnionego
dowodu, oanowany jedynie na pewnym podobieństwie dwięków, jest zupełnie
22
23
Starożytny naród Uzów, w ruskich latopisach także Torki mianowany, należał do plemienia tureckiego, a wpleciony w żywot polityczny Rusi, bšd jako przyjaciel i sprzymierzeniec, bšd jako wróg w domowycb rozterkach, licznie się przeszczepił w naród słowiański. Sšdzimy tedy, że nie będzie zbytecznym nieco obszerniej dotknšć się osnowy jego dziejów, zwłaszcza, że przez to łatwo będzie [można] uznać Uzów za przodków Hucułów.