wszyscy myślą, że to dno. ale na dnie tak nie wieje...

Tego rodzaju postrzeganie rzeczywistości musi zostać zakwestionowane i zastąpione przez alternatywny zestaw znaczeń. Na przykład „bawiliśmy się" należy zastąpić zwrotem „molestowałem dziecko". Jest to integralny element programu leczenia osób wykorzystujących seksualnie dzieci.
Często ludzie popadają w kłopoty z powodu postrzegania zdarzeń inaczej niż inni, na przykład pozostali członkowie rodziny. Jeśli pracownik socjalny potrafi postrzegać sytuację jak każda z poszczególnych osób, to może te różne punkty widzenia uwzględnić, mówiąc na przykład do jednej osoby: „Z Pana punktu widzenia wyglądało to na...", a do drugiej: „Naturalnie, że widzi to Pan inaczej. Zapewne wydaje się Panu, że...". Jeśli ich (sprzeczne) percepcje zostaną w ten sposób uznane, to obie (wszystkie) strony konfliktu łatwiej znajdą wspólny punkt wyjścia na drodze do rozwiązania.
Uczestnicy interakcji muszą choćby w minimalnym stopniu zgadzać się ze sobą w ocenie jakiegoś problemu czy sytuacji, jeśli ich wzajemne kontakty mają przebiegać bez trudności. Jest niezmiernie ważne, byśmy doszli z ludźmi, dla których pracujemy, do porozumienia w kwestii naszych wspólnych celów. Jeżeli nie umiemy konstruktywnie przedstawić im celu, do którego dążymy, to ludzie żyjący w wielo-kulturowym, wielorasowym społeczeństwie w ogóle nie będą chcieli mieć z nami do czynienia.
Elementy interakcji społecznych
Dobrze uzasadnione dane dowodzą istnienia dwóch równoległych, ale wzajemnie na siebie oddziałujących kanałów komunikacji: werbalnego i niewerbalnego. Pracownicy socjalni i animatorzy życia społeczności lokalnej powinni zdawać sobie sprawę z obu tych sposobów komunikowania i ich wpływu na osoby, z którymi pracują. Ludzie cierpiący z powodu różnych niekorzystnych czynników, dla których językiem ojczystym nie jest angielski, mogą się nas obawiać i mieć nam za złe to, że posiadamy władzę. Prawdopodobnie są oni szczególnie wrażliwi na objawy wyższości i protek-cjonalności. Mogą więc wyczuwać różne subtelności, z których pracownik socjalny nawet nie zdaje sobie sprawy.
Komunikacja niewerbalna
Według Argyle'a (1983) komunikacja niewerbalna działa na cztery różne sposoby.
Są to:
1. Komunikowanie interpersonalnych postaw i emocji. Istnieją dowody na to, że emocje i postawy przekazywane są głównie niewerbalnie: tonem głosu, wyrazem twarzy, gestami. Kanał werbalny stosowany jest głównie do przekazu informacji.
66
Psychologia dla pracowników socjalnych
Tabela 3.1. Elementy niewerbalnego zachowania kojarzone z akceptacją i odrzuceniem podczas rozmowy wstępnej (Forbes, Jackson, 1980)
Kontakt niewerbalny w rozmowach kandydatów przyjętych
Kontakt niewerbalny w rozmowach kandydatów odrzuconych
Częstszy kontakt wzrokowy
Częstszy uśmiech
Częstsze potakiwania i skinięcia głową
Częstsze unikanie spojrzenia i błądzenie wzrokiem
Częstsze przyjmowanie neutralnego wyrazu twarzy i rzadszy uśmiech
Głowa nieruchoma, rzadsze potakiwanie
ie f
2.
3.
Autoprezentacja. Informacje o sobie i o tym, jak pragniemy być postrzegani, przekazujemy głównie kanałami pozawerbalnymi. Wybór stroju, rzeczy, które ze sobą nosimy, fryzura - wszystko to mówi o nas bardzo wiele, choć jak widzieliśmy, inni mogą nie postrzegać tego samego lub interpretować to inaczej. Rytuały. Są to według Argyle'a powtarzające się wzory zachowania mającego znaczenie społeczne - jak śluby i ceremonie religijne. Czynności niewerbalne często odgrywają tu istotną rolę, na przykład podanie komuś dłoni czy posypanie głowy popiołem.
Uzupełnienie komunikacji werbalnej. Wypowiadane przekazy są często uzupełniane elementami niewerbalnymi, takimi jak gestykulacja czy niedokończone zdanie skwitowane wzruszeniem ramion.
Argyle (1972) wymienił różne aspekty komunikacji niewerbalnej, które razem przekazują określone informacje:
• Kontakt fizyczny: występujący przy powitaniach i pożegnaniach, oznacza przyjaźń i intymność.
• Bliskość: szeroki zakres zmienności znaczeń, w zależności od kultui y.
• Układ ciała: pary współpracujące siedzą obok siebie, pary współzawodniczące lub wrogie siedzą naprzeciw siebie. Osoby prowadzące konwersację preferują ustawienie pod kątem 90 stopni.
• Postawa ciała: wskazuje na to, czy osoba jest napięta czy rozluźniona; osoba o najwyższym statusie przyjmuje pozycję najmniej formalną.
• Gestykulacja: wyraża ogólny stopień pobudzenia emocjonalnego oraz poszczególne emocje, na przykład zaciskanie pięści jako oznaka agresji.
• Kiwanie głową: działa jak wzmocnienie zachęcające ludzi do kontynuowania, do mówienia i tak dalej.

v