Patrzyłem na jej nagie plecy i w ustach mi zaschło, a serce zaczęło mi bić tak gwałtownie, że śpiesznie odwróciłem się i poszedłem po biegłego w prawie pisarza,...

wszyscy myślą, że to dno. ale na dnie tak nie wieje...

Gdy wróciłem, zastałem Nefernefernefer odzianą w królewskie płótno, w rudoczerwonej peruce na głowie. Jej szyja i przeguby, i kostki jej nóg ozdobione były wspaniałymi klejnotami, a przed bramą domu czekała na nią wytworna lektyka. Oddałem jej kwit biegłego w prawie pisarza i powiedziałem:
– Wszystko, co posiadam, jest teraz twoje, Nefernefernefer, wszystko jest twoje, nawet szaty, które noszę na sobie. A więc jedzmy, pijmy, i zażywajmy z sobą rozkoszy dzisiaj, bo nikt z góry nie wie, jaki będzie dzień jutrzejszy.
Wzięła zwój i obojętnie włożyła go do hebanowej szkatułki, po czym powiedziała:
– Bardzo mi przykro, Sinuhe, ale właśnie zauważyłam, że zaczęła się moja miesięczna słabość. Dlatego nie możesz zbliżyć się do mnie tak jak chciałam. Toteż lepiej, żebyś sobie poszedł i pozwolił mi oczyścić się, jak to jest przepisane zwyczajem, gdyż głowę mam ciężką i boli mnie brzuch. Któregoś innego dnia możesz przyjść znowu, a wtedy dostaniesz to, czego pragniesz.
Patrzyłem na nią i czułem śmierć w piersi, i nie mogłem powiedzieć ani słowa. Zniecierpliwiła się, tupnęła nogą o podłogę i rzuciła:
– Idź już sobie, bo mi się śpieszy! – A gdy chciałem jej dotknąć, powiedziała: Nie rozmaż mi farby na twarzy!
Poszedłem do domu i uporządkowałem swoje rzeczy, by stały gotowe na przyjęcie nowego właściciela. Mój jednooki niewolnik potrząsając głową snuł się za mną krok w krok, dopóki obecność jego nie zaczęła mnie drażnić i rozgniewany nie powiedziałem:
– Nie chodź za mną, bo nie jestem już twoim panem, należysz już do kogoś innego. Bądź mu posłuszny, gdyż kij jego może okazać się twardszy od mojego.
Wtedy skłonił się przede mną do ziemi i wyciągnął ręce nad głową w głębokiej żałobie, płakał gorzko i powiedział:
– Nie odprawiaj mnie od siebie, mój panie, bo moje stare serce przywykło do ciebie i pęknie z troski, jeśli mnie odprawisz. Zawsze byłem ci wierny, choć jesteś bardzo młody i naiwny, i to, co ci ukradłem, kradłem, skrupulatnie rozważając, jakie ty będziesz mieć z tego korzyści i ile godzi się u ciebie kraść. Na moich starych nogach biegałem po ulicach w żarze południa, wywołując twe imię i wychwalając twoją sztukę lekarską, choć słudzy innych lekarzy bili mnie kijami i rzucali za mną łajnem.
Serce miałem jak wypełnione solą, a w ustach smak goryczy, gdy patrzyłem na niego, ale ogarnęło mnie wzruszenie i pochwyciwszy go za ramiona powiedziałem: – Wstań, Kaptahu! – W akcie kupna nosił on bowiem imię Kaptah, jakkolwiek ja nigdy go tak nie nazywałem, żeby nie wzbijał się zanadto w dumę i nie wyobrażał sobie, że staje się mnie równy. Gdy go więc wzywałem, wołałem na niego zawsze “niewolniku", “durniu", “niedołęgo" lub “złodzieju".
Gdy usłyszał z moich ust swe imię, rozpłakał się jeszcze żałośniej, dotykając czołem moich rąk i stóp i kładąc sobie moją stopę na głowę, dopóki się nie rozgniewałem, nie skopałem go i nie kazałem mu się podnieść.
– Na nic się już nie przyda płacz – powiedziałem. – Ale może powinieneś wiedzieć, że wcale nie z gniewu oddałem ciebie komuś innemu, bo byłem zadowolony z twoich usług, choć często bezwstydnie okazywałeś swoje humory, trzaskając drzwiami i szczękając garnkami, gdy coś ci się nie podobało. I nawet jeśli mnie okradałeś, nie gniewam się za to, bo takie jest prawo niewolnika. Tak zawsze było i tak też na zawsze pozostanie. Byłem zmuszony oddać cię pomimo mej woli, bo nie miałem nic innego do ofiarowania. Również i mój dom oddałem, i wszystko, co posiadam, tak że nawet szaty na mym ciele nie są już moje. Toteż na próżno skarżysz się przede mną.
Wtedy Kaptah podniósł się, zaczął rwać włosy i wykrzyknął:

Patrzyłem na jej nagie plecy i w ustach mi zaschło, a serce zaczęło mi bić tak gwałtownie, że śpiesznie odwróciłem się i poszedłem po biegłego w prawie pisarza,...

wszyscy myślą, że to dno. ale na dnie tak nie wieje...

v