odgłos strzałów z wyposażonych w integralne tłumiki pistoletów maszynowych był prawie niesłyszalny...

wszyscy myślą, że to dno. ale na dnie tak nie wieje...

Chavez przesunął broń w prawo, ale zobaczył, że trzeci terrorysta leży już na podłodze w kałuży krwi, tryskającej z czegoś, co jeszcze dwie sekundy temu było jego głową.
— Czysto! — krzyknął Chavez.
— Czysto! Czysto! Czysto! — zgodzili się pozostali. Loiselle popędził do tylnego
wyjścia, Tomlinson za nim. Zanim się tam jednak dostali, wyłoniły się ubrane na czarno sylwetki McTylera i Pattersona, którzy natychmiast skierowali broń w sufit. — Czysto!
Chavez przeszedł dalej na lewo, w kierunku okienek kasowych i przeskoczył przez
barierkę, żeby sprawdzić, czy kogoś tam nie ma. Nikogo. — Tu też czysto! Zabezpieczyć teren!
Jeden z zakładników zaczął się podnosić, ale George Tomlinson natychmiast popchnął go
z powrotem na podłogę. Członkowie zespołu rewidowali ich po kolei, ubezpieczani przez
kolegów; w tej chwili nie mieli jeszcze pewności, czy wśród owieczek nie ukrył się jakiś wilk.
Do banku wbiegło kilku policjantów szwajcarskich. Zakładników, którzy zostali już
zrewidowani, popchnięto w ich kierunku. Była to grupka zaszokowanych i oszołomionych
cywilów, którzy wciąż jeszcze nie bardzo zdawali sobie sprawę z tego, co się stało. Niektórzy krwawili z uszu lub ze skaleczeń na twarzach — efekt granatów obezwładniających i odłamków szkła.
Loiselle i Tomlinson podnieśli broń, która wypadła z rąk ich ofiar, rozładowali ją i
przewiesili sobie przez ramię. Dopiero wtedy, i to powoli, zaczęli się odprężać.
— Co z tylnymi drzwiami? — spytał Ding Connolly’ego.
— Chodź popatrzeć — zaproponował były komandos SAS, prowadząc Dinga na
zaplecze. Paskudna sprawa. Terrorysta prawdopodobnie stał z głową opartą o framugę.
Wydawało się to logicznym wyjaśnieniem faktu, że teraz głowy nigdzie nie było widać. Zwłoki, które wybuch odrzucił na ściankę działową, nie miały też jednej ręki, ale druga wciąż ściskała czeski karabin Vzor 58. Materiału wybuchowego było chyba trochę za dużo — ale Ding nie mógł
mu mieć tego za złe. W końcu drzwi i framugę wykonano z grubej stali.
— W porządku, Paddy, dobra robota.
— Dziękuję, sir. — Na twarzy profesjonalisty pojawił się uśmiech, ponieważ wiedział, że świetnie wypełnił postawione przed nim zadanie.

* * *
Kiedy zakładnicy wyszli z banku, na ulicy rozległy się okrzyki radości. Popow pomyślał,
że terroryści, których zwerbował, są już martwymi głupcami. Nie było to dla niego
zaskoczeniem. Szwajcarski oddział antyterrorystyczny dobrze się sprawił, czego zresztą można się było po szwajcarskich policjantach spodziewać. Jeden z nich wyszedł właśnie i zapalał fajkę.
Jakież to szwajcarskie! — pomyślał Popow. Facet prawdopodobnie uprawia dla przyjemności wspinaczkę wysokogórską. Może to on był dowódcą. Podszedł do niego jeden z zakładników.
— Danke schőn, danke schőn! — powiedział dyrektor banku do Eddie’ego Price’a.
— Bitte sehr, Herr Direktor — odpowiedział Brytyjczyk, wyczerpując na tym całą swoją znajomość niemieckiego. Gestem dał dyrektorowi znać, by poszedł tam, gdzie policja berneńska zgromadziła pozostałych zakładników. Pomyślał, że bardziej niż cokolwiek innego przydałaby im się teraz ubikacja.
Z banku wyszedł Chavez. — No i jak, Eddie?
— Myślę, że nieźle. — Pyknął z fajki. — Nic trudnego, naprawdę. Kompletni kretyni.
Wybrać sobie taki bank... — Pokręcił głową i znów pyknął z fajki. IRA była o niebo lepsza.

* * *
— Clark.
— Chavez. Widział pan to w telewizji, panie C?
— Właśnie odtwarzamy taśmę, Domingo.
— Dostaliśmy ich wszystkich czterech. Nie żyją. Żadnemu z zakładników nic się nie
stało, oczywiście oprócz tego, którego zabili na początku. Żadnych strat własnych. Co teraz
robimy, szefie?
— Lećcie do domu na odprawę, chłopcy. Tęcza Sześć, bez odbioru.